Mia patrino aĉetis por mi (unu) kilogramon da citronoj.

Tio estas la libro, pri kiu ni parolis.

Mi jam ekdormis, sed iu bruego de ie vekis min.

Vi devas aĉeti novan lampon. Sed ĝi kostas tricent kvindek kronojn kaj mi tiom ankoraŭ ne havas.

Kiom da kronoj vi havas? Mi havas kvarcent kronojn inkluzive la monon por pagi la tagmanĝojn.

Bonvolu eksidi kaj diri al mi ĉion, kion vi scias pri tio.

Ĝi okazis la kvaran de marto mil naŭcent okdek kvin.

Metu tion kien ajn, tio ne gravas.

Kiu donis al vi la belan ĉeneton?

* * *

Prof. Edmond Privat:
(el la libro HISTORIO DE LA LINGVO ESPERANTO)

Ĝis 1900 eĉ 1903 Esperanto estis ankoraŭ malofte parolata escepte en Ruslando. Ĝi funkciadis antaŭ ĉio skribe. Multaj el ĝiaj plej agemaj propagandistoj aŭ talentaj verkistoj en la okcidento ne kuraĝis paroli la lingvon, ĉar ili neniam havis okazon aŭ sperton. Renkontoj inter diversnaciaj esperantistoj estis tiel maloftaj, ke oni citis ilin en la tiamaj gazetoj kiel gravajn aferojn.

Multaj homoj scias legi en iu fremda lingvo, sed paroli scipovas nur malmultaj. Tial la grupo en Le Havre organizis en somero 1903 ekspe­rimenton. Ĝi invitis kelkajn eksterlandajn esperantistojn al publikaj kunsidoj. La sukceso de la kunsidoj estis tiom granda, ke la ĉeestintoj proponis organizi veran kongreson en aŭgusto 1905. Tiu poste vere okazis en Boulogne sur Mer en Francujo.